Aandacht

Kijk hem zitten.. Tussen onze helden, de logopediste en fysiotherapeute, in. Hij heeft alle aandacht. En na al het proberen, het oefenen, het herhalen… geeft hij het terug! Wat geweldig! Dat hadden we niet durven dromen toen we in Maart begonnen; er is echte interactie. En ik zit erbij en kijk er naar.

Alles is bij hem aandacht. Vaak en veel, met aandacht herhalen en herhalen en nog eens herhalen. Net zo lang tot het hem lukt. Alles moeten we erin stoppen, het gaat simpelweg niet vanzelf, maar kijk, het gaat wel!

Deze 2 die hebben we gelukkig, de logopedie en fysio gaan onverminderd door, maar de 3 maanden op de peuterzaal, die we kregen van de gemeente, zijn bijna voorbij. We moeten verder. Opnieuw regelen, overleggen, testen en onderzoeken, om tafel met best wel veel mensen. Gaan we zo door? Wat moet er gebeuren? Waar staat hij?

En ik voel toch wel weer spanning. Wat denken al die mensen van hem?

Die 2 daar op de foto, die zijn me dierbaar geworden. Zij gaan ervoor, altijd, onbevooroordeeld, onvoorwaardelijk. 

Die anderen op de peutergroep zijn dat ook, ze geven zoveel tijd, ze hebben zoveel aandacht voor mijn kind.

En dat is het dus, aandacht. Ik mis het even in mezelf. Stomme Corona! Ik kan niet even rustig op de groep aandachtig kijken naar hoe hij zich beweegt tussen de andere kinderen. Ik kan niet even spieken naar de reguliere juf en “voelen” hoe het voor haar is. Geen kans om een momentje mee te liften met zijn 1 op 1 begeleiders om ze het te zien doen. Ik weet niet vanuit eigen inzicht hoe het gaat met hem binnen de peutergroep.

En dus blijft, ondanks verslagen en korte gesprekjes, mijn gevoel een beetje vaag, een beetje onzeker.

Aandacht. De voeding voor zijn groei. Moeilijk in balans te krijgen binnen een gezin met 4 kinderen maar heel goed uit te voeren met de juiste hulp. We gaan er weer voor! En hij gaat met grote sprongen, met plezier, vooruit. ????