Therapie?

Iemand zei me dat schrijven therapeutisch is en daarom las ik de stukjes die ik in het begin schreef nog eens door. Ik vroeg me af hoe ik tegen m’n eigen verhalen aan kijk nu er wat tijd is verstreken. Of het inderdaad therapeutisch is gebleken.

Vooral het stuk over rouw kwam steeds bij me terug. Mijn gevoel over dat moment is nu milder. Ik snap mezelf beter. Overigens blijf ik stellig in mijn mening dat rouw niet het goede woord is, maar accepteren is het zeker wel. Dat hoort bij het proces en dat is oké weet ik nu.

We hebben het vaak over “het proces”. En eigenlijk praten we dan meestal over Hárris en wat hij leert, of niet, hoe het voor hem is en of hij gelukkig is. Maar eigenlijk is het op dit moment ook vooral ons proces. Wij zijn als ouders constant bezig met hem en zijn toekomst. En daarmee ook onze eigen toekomst. Hárris daarentegen heeft geen idee dat hij zich op een afwijkende route bevindt. Dat moment komt later pas. Denk ik.
Het zijn 2 verschillende tijdlijnen die naast elkaar lopen, waarin de onzekerheid voor ons verreweg het lastigste is. We hebben geen idee waar we naar toe werken.

Er zou meer aandacht mogen zijn voor ons proces vind ik. Het is een wezenlijk onderdeel van het geheel. Wij zullen eerst op de juiste plek moeten komen om Hárris de beste zorg te kunnen geven. Alleen dan kunnen wij hem vangen als hij het moeilijk heeft.
Er zou meer aandacht moeten zijn voor het feit dat wij als ouders tijd nodig hebben om te groeien in onze nieuwe rol. Om te leren omgaan met ons nieuwe normaal. Maar vooral om langzaamaan het besef te laten doordringen dat we een “ander” kind op de wereld hebben gezet. Wat betekent dat? Hoe pakken we het aan? Wie helpt ons? Wie vraagt ons hoe wij het ervaren?

Hier valt wat mij betreft een gat in zorg en onderwijs. Er is geen middenweg tussen een normaal ontwikkelend kind en een kind wat een achterstand heeft. Je krijgt meteen het stempel “verstandelijk beperkt”, en dat terwijl er in ons geval niets gediagnosticeerd is.
Vanuit een positieve insteek, met goede hoop voor de toekomst, wordt je dan ineens steeds weer verteld dat Hárris van alles later niet zal kunnen. Dat hij gehandicapt is. Voor ouders is dat heftig, en daar ontbreekt begeleiding in. En kennis ook, het voelt alsof ze simpelweg niet weten wat ze met hem aan moeten.

Ik zeg trouwens niet dat de zorg uiteindelijk geen oog voor ons als ouders heeft. De mensen die we nu om ons heen hebben verzameld zijn geweldige mensen, die wel degelijk meevoelen met ons. En het is gelukt hulp te regelen zoals wij het graag willen. Op zijn eigen school, 1 op 1, in de buurt van zijn broertje en zussen.
De weg er naar toe was alleen lang en erg pijnlijk. Het gevoel te hebben dat je nergens terecht kunt, dat er weinig opties zijn. Dat niemand je ook maar iets kan vertellen, een prognose kan geven. Dat kinderen zoals Hárris tussen wal en schip vallen; dat is moeilijk.

Terugblikkend is het schrijven inderdaad therapeutisch geweest. Om nu terug te lezen wat er in mezelf gebeurde gedurende de afgelopen periode geeft inzicht.
En doordat er, als reactie op mijn blog, veel steun en herkenning komt uit veel verschillende hoeken, maar ook doordat ik ons verhaal kan vertellen heb ik het gevoel gekregen dat zelfs in de meest moeilijke momenten er altijd iemand is die de moeite wil nemen iets bemoedigends, behulpzaams of praktisch met ons te delen.

Waar we die steun in het proces soms missen zijn jullie er: dit is mijn therapie! Dank daar voor 

#therapie#therapy#blogger#blog#autismenederland#autismawareness#autismfamily#autismjourney#acceptingthedifferences#speechdelay#nonverbal