Gebruiksaanwijzing

Elke week belt onze logopediste om H’s voortgang te bespreken. Zo konden we in de afgelopen Corona periode zonder elkaar te zien starten met de behandeling en al best wat vooruitgang boeken. Een bijzondere ervaring! Ik maak steeds filmpjes van allerlei oefeningetjes die we doen met hem, spelletjes die hij zelf doet, van het eten, enzovoorts… Ze bekijkt de filmpjes, en geeft dan advies.

Samen zijn we zo op zoek naar zijn gebruiksaanwijzing zou je kunnen zeggen. Vanuit haar positie bekijkt ze dingen net iets anders dan wij en zodoende kan ze steeds nieuwe inzichten delen. Ik stuurde haar bijvoorbeeld een filmpje om te laten zien dat we een klank aan het oefenen waren en zij pikte daar uit dat H een nieuwe interesse laat zien voor mijn haar. Was me zelf tot dan niet (bewust) opgevallen! Hij friemelt sinds kort inderdaad aan mijn haar en stopt het in zijn mond. HEY! Hij is zijn mondgevoel aan het testen! Dat zou het gevolg kunnen zijn van onze introductie van een nieuwe drinkbeker en het afbouwen van de speen.
Verder geeft ze tips over ons eigen aandeel in het oefenen. Dat ik iets langzamer kan praten, hoe ik iets kan toevoegen aan een klank, wat ik zou kunnen proberen om een reactie op te wekken etc.

Toen we net begonnen dacht ik dat H veel dingen niet begreep, dat hij simpelweg niet snapte dat hij bijvoorbeeld zijn handen functioneel kan gebruiken. Hij pakt telkens mijn hand om een handeling uit te voeren. Zo deed hij dat bij de puzzel, op de telefoon, bij het spelen met de autootjes in de garage en nu we “Klap eens in je handjes” oefenen pakt hij ook weer steeds mijn handen om mee te klappen.
Wat ik nu heb geleerd is dat hij de handeling best begrijpt. Hij weet precies hoe het liedje gaat en wanneer er geklapt moet worden of de handen naar het hoofd gaan. Hij snapt ook wat we doen, hij doet het alleen liever niet zelf.
Maar bij de puzzel ging hij het op een gegeven moment wel zelf doen, en ook bij de garage ging hij na eindeloos samen doen het liftje uiteindelijk toch ook zelf omhoog en weer omlaag doen.
Het lijkt er op dat hij de herhaling (VAAK) nodig heeft om het eerst in zijn hoofd te leren om dan uiteindelijk pas veel later tot het zelf uitvoeren te komen. Hij heeft gewoon tijd nodig!

Ondertussen weet hij precies hoe hij zich duidelijk kan maken naar ons toe, zonder te praten. Best knap! Hij gaat nu steeds bij me zitten en tikt dan met zijn vinger tegen mijn kin. Dat betekent dat hij graag wil dat ik geluid ga maken. Het is voor mij raden wat hij precies bedoelt maar meestal is het een verhaaltje vertellen (Nijntje) of “Klap eens in je handjes” zingen. Hij gaat bij me zitten, tikt tegen mijn kin en pakt dan mijn handen om ze laten klappen. Of hij pakt mijn hand en sleept me naar de deur, dan wil hij naar buiten.
Daarbij kan hij soms ook heel vreemde gezichten trekken. Dat vond ik soms wel een beetje zorgwekkend. Ik snapte het niet goed. Nu zie ik dat hij dat doet op het moment dat hij iets moeilijk/ongemakkelijk vindt of er téveel prikkels zijn. Als het hem moeite kost iets te verwerken zien we dat aan zijn gezicht.

Het zijn allemaal deeltjes van de puzzel die zijn gebruiksaanwijzing vormen. Naar mate de tijd verstrijkt en we steeds oefenen voel ik mijn eigen vertrouwen groeien. Hij kan het! Als we hem maar helpen, als we maar blijven proberen ons te verplaatsen in zijn wereld, dan komt het goed!!