Mistig

Het is mistig in zijn hoofd, zo zou ik het omschrijven. Hij kijkt langs of door me heen en we klikken niet. Ik kan het aan zijn blik wel zien. Heb geen idee of wat we zeggen wel doorkomt.
Maar tegenwoordig, sinds we contact maken oefenen, trekt steeds vaker de mist op. Dan kijk ik naar zijn gezichtje en zijn zijn ogen helder. En hij kijkt dan terug.

Zouden er dan ook woorden in dat koppie rondzingen? Denkt hij na?
Ik geloof het wel.. Als hij niet kon denken zou hij nergens toe in staat zijn. En hij kan best veel. We weten dat hij woorden bij objecten kent. Dat heeft hij bewezen met het spelen van zijn app.

Hij kan dus gewoon niet praten. Zijn gedachten omzetten naar woorden. Die klik is er niet. Is dat dan dyspraxie? Of is dat meer je lichaam niet kunnen aansturen op commando? Of een combinatie van die dingen? Dysfasie?

Mijn mond vindt hij fascinerend, soms zing ik voor hem en kruipt hij bijna ín m’n gezicht. En als ik vertel tikt hij steeds tegen mijn kin: doorpraten mama!
Maar hij lijkt niet te snappen dat hij zelf ook over zo’n geweldig gereedschap beschikt.
Zou je dan die klik kunnen maken? Dat hij het ineens in de gaten heeft en ons vanaf dat moment de oren van ons hoofd kletst?

We oefenen en oefenen, steeds vaker horen we hem. Geen klanken of gebrabbel maar hoog, laag, hard en zacht.
En als ik hem ‘s ochtends hoor wakker worden draai ik me zachtjes om en luister of hij me roept.. Hoe gaaf zou dat zijn!? We moeten geduld hebben want het is een lang traject. Maar we komen er wel!