Autisme en positiviteit

Dat is toch wel waar ons verhaal om draait. Positiviteit. Dat hebben we nodig, zo blijkt steeds weer tijdens het traject wat we doorlopen met onze zoon.

Hij is 2 jaar en vermoedelijk autistisch. Ik zeg vermoedelijk omdat we nog geen diagnose hebben, maar voor ons is het eigenlijk wel zeker dat daar het antwoord op onze vragen ligt.
Dat hij niet kan praten is zijn grootste handicap. Eentje die we hoe dan ook gaan overwinnen. Door hem communiceren te leren. Zelfstandig met woorden of met een hulpmiddel, het maakt ons niet uit. En eigenlijk redt hij zich prima nu, hij weet zich goed duidelijk te maken.

Wat ons wel uitmaakt is zijn geluk. Op dit moment is hij een blij, tevreden kind. We prijzen ons gelukkig met hem. Maar wat heeft hij nodig om, op zijn eigen manier, in de toekomst te kunnen functioneren in de maatschappij? En daarbij blij en gelukkig te blijven? Welk pad kiezen we?

Het verbaast me dat het verkrijgen van informatie over autisme / ASS / dyspraxie hier in Nederland zo moeilijk is. Er lijkt geen protocol te bestaan voor kinderen zoals hij, en er zullen er best meer zijn toch?
Waarom wordt er door de specialisten die we spreken zo weinig genoemd over dit onderwerp? Of schrikachtig gereageerd wanneer we ASS of autisme noemen als mogelijke oorzaak van zijn ontwikkelingsachterstand?
Waarom moet het zo lang duren voor we verder kunnen?

Inmiddels hebben wij een plan voor ogen. Een plan waarvoor we ons sterk hebben moeten maken en waarbij we niet steeds de mening van anderen hebben gevolgd. We voelen dat we op ons juiste spoor zitten. Maar het ging moeizaam en was veel pijnlijker dan nodig was.

Gaandeweg ontstond bij mij het gevoel dat “ik hier iets mee moet”. Ik wil deze ervaring delen zodat andere mensen in een situatie als de onze weten dat er meer mensen zijn zoals zij. Er is hulp, passend bij je wensen, er is positiviteit in autisme.